بررسی سطح کورتیزول بزاق در بیماران با زخم های آفتی عود کننده دهان در دوره های زخمی و بهبودی کامل

مقدمه: استئوماتیت آفتی عودکننده، یکی از اختلالات شایع مخاط دهان است. به نظر می رسد بیماران مبتلا به زخم های آفتی عودکننده دهان از کاهش تحمل دهانی که منجر به آسیب اپی تلیوم می شود، رنج می برند. هدف از این مطالعه، اندازه گیری میزان کورتیزول بزاق در بیماران مبتلا به زخم های آفتی عودکننده دهان بود . مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی، 20 بیمار مبتلا به زخم های آفتی مینور با تاریخچه حداقل سه بار عود زخم در سال، انتخاب شدند. به منظور جمع آوری بزاق در بیماران، از روش spitting استفاده شد. غلظت کورتیزول بزاق در روز اول و هفتم پس از پیدایش زخم آفتی اندازه گیری شد. هر بیمار، هم به عنوان مورد و هم به عنوان شاهد انتخاب شد. همچنین نمونه های بزاق، پس از بهبودی کامل زخم ها نیز جمع آوری شد. نمونه های بزاق بین ساعت 9 تا 10 صبح جمع آوری و توسط روش الیزا بررسی شد. اطلاعات با استفاده از نرم افزار spss و آزمون های repeated measurement anova و paired t - test تجزیه و تحلیل شد . یافته ها: میانگین غلظت کورتیزول بزاق در روز اول بروز زخم آفتی µg/dl 72/2 و در مرحله سلامت کامل بیماران µg/dl 37/3 و اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (002/0 = p value ). غلظت کورتیزول بزاق در مرحله سلامت کامل بیماران µg/dl 37/3 و در روز هفتم بروز زخم آفتی µg/dl 6/2 و اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (001/0 = p value ). اختلاف بین میانگین سطح کورتیزول بزاق در روز اول و روز هفتم بروز زخم آفتی از نظر آماری معنی دار نبود (304/0 = p value ) . نتیجه گیری: نتایج نشان داد که میانگین سطح کورتیزول بزاق در ابتدای بیماری و در مرحله فعال یا اولسراتیو به طور شاخص کمتر از میانگین کورتیزول در مرحله بهبودی کامل بود. به نظر می رسد که سطح کورتیزول می تواند نقش مهمی در کاهش التهاب زخم آفتی داشته باشد و اختلال در ترشح کورتیزول در بیماران با زخم های آفتی عودکننده دهان، می تواند منجر به افزایش شیوع و شدت بروز زخم های آفتی گردد .